The debate on the financial crisis is at an impasse. Neoliberal austerity discourse is often positioned as an almost insurmountable barrier, its disciplinary power affecting even the most change‐oriented citizen‐initiatives existing today. Countering this, this paper highlights the transformative capacity of social movements in Thessaloniki. Drawing from Butler, Laclau and Mouffe, and Gibson‐Graham we develop the notion of “communal performativity” both as an academic and as a practical concept to understand and build trajectories of socio‐economic change. “Communal” denotes the drive of the movements’ participants to interconnect and (re)negotiate with a multiplicity of Others, curbing identity politics to articulate internal differences and Otherness. We see some hopeful signs of bridges being built towards shared trajectories of change that can be understood as different but concrete variations on the abstract counter‐narrative of “breaking with neoliberalism”. Some of these variations challenge, others diversify neoliberal discourses and practices. Ο δημόσιος διάλογος για την οικονομική κρίση είναι σε αδιέξοδο. Η συζήτηση περί νεοφιλελεύθερης λιτότητας συχνά τοποθετείται ως ένα σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο, του οποίου η πειθαρχική εξουσία (disciplinary power) επιδρά ακόμα και στις πιο προσδιορισμένες‐στην‐αλλαγή πρωτοβουλίες πολιτών που υπάρχουν σήμερα. Καταπολεμώντας αυτό, το παρόν άρθρο υπογραμμίζει την μεταμορφωτική ικανότητα των κοινωνικών κινημάτων στην Θεσσαλονίκη. Αντλώντας από τους Butler, Laclau και Mouffe και Gibson‐Graham, αναπτύσσουμε την έννοια της ‘κοινοτικής επιτελεστικότητας’ (communal performativity), τόσο ως ακαδημαϊκή όσο και ως πρακτική έννοια να καταλάβουμε και να κτίσουμε διαδρομές κοινωνικο‐οικονομικής αλλαγής. Ο όρος ‘κοινοτική’ υποδηλώνει την προτροπή των συμμετεχόντων στα κινήματα να διασυνδέονται και να (επανα‐)διαπραγματεύονται με την πληθώρα των Άλλων, ελίσσοντας έτσι την πολιτική περί ταυτότητας (identity politics) να αρθρώσει τις εσωτερικές διαφορές και την Διαφορετικότητα. Παρατηρούμε κάποια ελπιδοφόρα σημάδια όπως να κτίζονται γέφυρες προς την κατεύθυνση κοινών διαδρομών αλλαγής, οι οποίες μπορούν να νοηθούν ως διαφορετικές αλλά συγκεκριμένες παραλλαγές του αφηρημένου αντι‐αφηγήματος ‘διαλύωντας τον νεο‐φιλελευθερισμό’. Κάποιες από αυτές τις παραλλαγές δοκιμάζουν, άλλες διαφοροποιούν τις νεοφιλελεύθερες συζητήσεις και πρακτικές.